Πώς να χειριστώ τις καταθλιπτικές σκέψεις;

Κατά καιρούς, όλοι έχουμε σκεφτεί με καταθλιπτικό τρόπο. Αυτό σίγουρα μας χαλάει τη διάθεση και μας κάνει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Κάποιοι τρόποι που μας βοηθούν στο να μην μας καταβάλλουν αυτές οι σκέψεις είναι οι εξής:

1.  Μην πιστεύετε αμέσως τις αρνητικές σκέψεις που σας έρχονται στο μυαλό... Εξασκηθείτε στο να τις αμφισβητείτε , αναγνωρίζοντας μέσα σ’αυτές τα λάθη που κάνετε.

2.  Συνήθως «πολεμάμε» τις  αρνητικές σκέψεις που μας έρχονται στο μυαλό με λάθος τρόπο. Ξεκαθαρίστε τις στο μυαλό σας,  (αν τις καταγράψετε κάπου θα βοηθήσει) και μετά προσπαθήστε να δείτε αν είναι ρεαλιστικές.

3.  Σκεφτείτε τι θα έκανε κάποιος άλλος στη θέση σας.

4. Συνεχίστε τη δραστηριότητα που κάνατε όταν σας ήρθαν οι πρώτες αρνητικές σκέψεις στο μυαλό, ακόμα κι αν δεν έχετε πια όρεξη.

5.  Προχωρήστε με το πρόγραμμά σας , «κουβαλώντας» το αρνητικό σας συναίσθημα και μην αποφεύγετε να έχετε κοινωνικές συναναστροφές όταν δεν νοιώθετε καλά. Η θλίψη είναι ανθρώπινο συναίσθημα που όλοι έχουμε νοιώσει. Καλύτερα να το αποδεχτούμε για λίγο ,συνεχίζοντας την ημέρα μας κανονικά, παρά να προσπαθήσουμε να το αποβάλλουμε ή να το κρύψουμε πάσι θυσία, γιατί αυτό πρώτον, μας απορροφά όλη την ενέργεια και δεύτερον, είναι σαν να αρνούμαστε την πραγματικότητα.

6.  Γεμίστε  το πρόγραμμά σας με δραστηριότητες που σας ευχαριστούν, επαφές με ευχάριστους ανθρώπους, δραστηριότητες αυτο-φροντίδας ( μαγείρεμα, καλή διατροφή, ύπνος, γυμναστική, καλλωπισμός) ακόμα και υποχρεώσεις που έχετε σε εκκρεμότητα.

7. Ενημερώστε τους φίλους σας όταν ρωτούν για την δύσκολη φάση που περνάτε και ζητήστε την στήριξή τους. Ζητήστε βοήθεια από άτομα που σας στηρίζουν για να πετύχετε κάποιες αλλαγές στη ζωή σας.  

8. Βάλτε ρεαλιστικούς στόχους και μην έχετε υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό σας και το περιβάλλον.

10. Απαριθμείστε καθημερινά, πράγματα και καταστάσεις για τα οποία νοιώθετε ευγνωμοσύνη.

Οι παραπάνω τρόποι δεν αποτελούν θεραπεία σε διαγνωσμένη κατάθλιψη ή άλλες ψυχολογικές διαταραχές. Μπορούν να ενταχθούν μέσα σε μια συνολική ψυχο-θεραπευτική παρέμβαση.

Καλή Επιτυχία !

Παιδί και βία στην τηλεόραση.

       Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι μια παιδική σειρά με μικρά, συμπαθητικά ζωάκια θα περιέχει σκηνές βίας. ...Εκεί που θα περίμενες να τα δεις  να παίζουν ανέμελα σε ένα όμορφο,πολύχρωμο λιβαδάκι, εμφανίζονται μερικά "καλά", κατά τα άλλα, ζωάκια , να αποκτούν άγριες διαθέσεις ή επιθετική συμπεριφορά αρκετές φορές, απέναντι σε άλλες "κακές" δυνάμεις, αλλά και απέναντι στους φίλους τους!

       Το ίδιο ακριβώς μπορεί να διαπιστώσει κάποιος σε παιδικές σειρές με αγαπητούς στα παιδιά ήρωες και άλλα καρτούν.

Αναρωτιέμαι: "Είναι απαραίτητη τόση βία στην T.V.;"

       Τα μικρά παιδιά διαμορφώνουν την άποψή τους για τον κόσμο από τις εικόνες που βλέπουν και μπροστά τους ,αλλά και στην T.V. χωρίς να διακρίνουν τη διαφορά του αληθινού από το ψεύτικο. 

Μιμούνται πολύ εύκολα συμπεριφορές, ειδικά όταν μεταφέρονται σ'αυτά με αστείο και διασκεδαστικό τρόπο. Εκτός, λοιπόν, από τη μαμά, τον μπαμπά, τα αδέλφια ή φίλους, τα παιδάκια αντιγράφουν και χαρακτήρες από την T.V.

Τα αποτελέσματα;

• Το παιδί αναπαράγει τη βίαιη συμπεριφορά που βλέπει συνεχώς μπροστά του.
• Εξοικειώνεται με τη βία, δεν συγκινείται όταν βλέπει να χτυπούν κάποιον. (Μπορεί να γελάει κιόλας!)
• Μπορεί να γίνει το ίδιο θύμα, όταν αναγνωρίσει κάποιον σαν πιο "δυνατό".
• Μαθαίνει ότι η βία είναι τρόπος για να λύνει τα προβλήματα.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

       Πολλά παιδικά προγράμματα προβάλλονται με τη σήμανση "Κατάλληλο για όλους". Ας μη βασιστούμε σε αυτό. Ας μη βασιστούμε γενικά στην τηλεόραση για να κάνει παρέα στα παιδιά μας. Μπορούμε να βρούμε πολλές δραστηριότητες ,ανάλογα με την ηλικία τους, για να απασχοληθούν.

-Ελέγχουμε τα προγράμματα που θέλει να δει το παιδί, παρακολουθώντας μαζί του 1-2 φορές,και επιτρέπουμε να βλέπει μόνο αυτά που δεν περιέχουν βία.  

-Περιορίζουμε την έκθεση σε οθόνες γενικότερα (T.V.,H/Y,tablets,κινητά τηλέφωνα) σε 1-2 ώρες την ημέρα (τα παιδιά έως 2 ετών καλύτερα να μην εκτίθενται καθόλου), με προϋπόθεση να βγαίνει έξω την αντίστοιχη ώρα.

-Δεν τοποθετούμε τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο. Έτσι, χάνουμε τελείως τον έλεγχο.

-Εξηγούμε στο παιδί τι είναι αληθινό και τι όχι, ότι η βία φέρνει πόνο και λύπη και ότι δεν είναι τρόπος για να λύνει προβλήματα.

-Αποδεικνύουμε έμπρακτα με τη δική μας στάση την άρνηση της βίας, αποφεύγοντας τέτοιες συμπεριφορές και αντιδρώντας σε παρόμοιους τρόπους επικοινωνίας.